Wiosną 2017 roku projekt zrobił kolejny krok do przodu, po sesji próbnej w ramach Festiwalu „Unsound Dislocation: Minsk” publiczność poznała nowy program: muzykę, która dąży do powolnego, ciemnego, awangardowego i nawet noir jazzowego brzmienia, ale jednocześnie jest podobna do majowych nocy, kiedy kwitnie bez i wszystko naiwnie wydaje się być proste i osiągalne.

Po drugiej premierze projekt miał długą przerwę. Pandemia, kryzys w Białorusi i wojna w Ukrainie, zmieniły miliony trajektorii i losów, i nie mogły nie wpłynąć na Miniatury. Trio Port Mone zawiesiło działalność, przekraczanie granic zrobiło się o wiele trudniejsze, przeżycie i wzajemna pomoc były bardziej potrzebne niż tworzenie. Niemniej latem 2022 chęć doprowadzenia rozpoczętej pracy do końcowej formy znów zebrała uczestników – w innym składzie (Michał Jacaszek, Jurek Osiennik (Sieńka) i Siarhiei Krauczanka (SK.EIN) pod patronatem Doriana Młodzianowskiego.

Praca nad ostateczną wersją rozpoczęła się u Sokrata, nagraniem odgłosów starego domu pisarza. Mechaniczne zegary, maszyny do pisania, deski podłogowe, papierośnice z biletami na białostockie autobusy, drzwiczki pieca, akordeon sąsiada i nawet szelest liści w sadzie pisarza – wszystko nagrywano, żeby stało się czasem i przestrzenią, teksturami przyszłych Miniatur. Trochę później, podczas rezydencji na skraju Puszczy Białowieskiej wszystkie elementy wieloletniej drogi zostały zebrane w impresjonistyczny audio-tekstualny obraz. Słodkimi dziczkami, echem w lesie, przekwitającym jaśminem – zebrane dźwięki i uczucia przyglądały się sobie, rozpadały się i zlatywały, topiły się i zmieniały formę. Teksty Janowicza to jak dziecko wślizgiwały się w otwarte okno, to wrzynały się w muzykę nagrobnymi napisami formując wielopoziomową strukturę Miniatur – poświęconych żywym i martwym. Poświęconych Sokratowi Janowiczowi, Białorusinom i Polakom. Poświęconych przeszłości, uświęconej sierpniowym słońcem i przyszłości w ciężkim cieniu wojny.

Każda część tej dedykacji przypomina firanki w oknach starych chat, zza których niby ktoś z nadzieją wygląda na drogę. Wie, że nic nie wróci i nikt nie przyjdzie, ale mimo to nie przestaje patrzeć.